jak z ofiary wycieka kolor, aż staje się czarnobiała. To na pewno przerażające. Bentz nie – Halo? Znalazł parafię w zachodniej części miasta, niedaleko ulicy Figueroa, szkołę w Culver w Kalifornii, co potwierdza analiza roślinności, tablic rejestracyjnych i znaków drogowych. Facet ściąga na siebie kłopoty. nie słyszała, wszystko zagłuszało skrzypienie łodzi. Woda sięgała jej łydek. – Niezły pomysł. – Poczuł się odrobinę lepiej. Zerknął na zegar na tablicy rozdzielczej. – – Dotknął podbródka. – Coś nie tak? – Co? – Nieznajomy się zdziwił. Hayes wrócił do biura i zastał tam szalejącego Bledsoe – usiłował obciążyć Bentza knajpkach. znaczy... zatrudniła mnie wariatka, chciała, żebym kogoś udawała. To miała być rola. Może częstsze patrole to nie taki zły pomysł. – Jen? – Zrobił krok do przodu, zahaczył stopą o nierówną płytę i upadł. Ciężko.
pierwszym piętrze widniał ciąg balkonów. Całe podwórze spowijały cienie, kładły się na I dobrze. O1ivia wolałaby zmierzyć się z nią w walce, niż tkwić w cuchnącej klatce. Jego język naciskał, pokonał opór jej zębów, zapraszał do zabawy.
Waliła prosto z mostu, a do tego nie był przyzwyczajony. przeniósł spojrzenie na Pię, a Paolo uczynił to samo – Dzień dobry, panie senatorze.
Oczywiście wcale się nie denerwowała. Nawet zaprosiła przyjaciółki, sądząc, że markiz się nie zjawi. Jej – Chyba żartujesz? – Roześmiał się. – Bawi się w detektywa Victoria zaśmiała się i położyła dłoń na ramieniu Milo.
- Będą nam potrzebne nazwiska. - Oczywiście... ale... on... on prowadził interesy w mieście. Niektóre z nich zakończyły się fiaskiem. - Głowa jej pękała, jakby nagle mózg przestał mieścić się w czaszce. - Cierpiał na depresję? - Josh? Na depresję? Nie wiem. Byliśmy... byliśmy w separacji... ale przecież na pewno to już wiecie, skoro tutaj jesteście. Nie mieszkaliśmy... nie mieszkaliśmy razem od jakichś trzech lat. - Cała zdrętwiała, próbowała zachować spokój. Bez powodzenia. Nagle zrobiło jej się słabo... ciemno przed oczami. - Proszę usiąść, pani Bandeaux. - Dobiegł ją daleki głos. Kobieta chwyciła ją za ramiona i zaprowadziła do salonu. Caitlyn miała nogi jak z waty. - Mój mąż... chciał wystąpić o rozwód. - Gdyby tylko udało jej się zachować spokój do odjazdu policji, gdyby tylko dali jej czas na zastanowienie się. Pozwoliła posadzić się na kanapie. - A pani? - Co ja? - Czy chciała pani rozwodu? - Nie wydaje mi się, żeby mogła teraz na to odpowiedzieć - powiedziała cicho policjantka. Ale Caitlyn chciała odpowiedzieć. Chciała mieć już to przesłuchanie za sobą, jak najszybciej. - Ja... ja myślałam, że znów możemy być razem, ale... - Poczuła łzę na policzku. Josh. Nie żyje? Zdrowy, energiczny, chwytający życie za jaja, Josh? Nie... nie mogła uwierzyć. To niemożliwe. Rozpłakała się na dobre. Ktoś, pewnie ta kobieta, podał jej chusteczkę, stłumiła szloch, ale łzy wciąż spływały strumieniami po twarzy. - Czy miał kłopoty finansowe? - Nic mi nie wiadomo. Nic konkretnego. - Ale zawsze brakowało mu pieniędzy. Zawsze cierpiał na chwilowy brak gotówki, zawsze przecież pożyczał od ciebie. - Czy był z kimś związany? Wiedziała, że o to zapytają. Nie wiedzieć czemu wspomnienie niewierności męża przywróciło jej zdolność logicznego myślenia. - Tak - przyznała i poczuła ból. Czym innym było żądanie rozwodu, a czym innym afiszowanie się z kochanką. - Nazywa się Naomi Crisman. - Jak ją poznał? - Nie jestem pewna, ale myślę, że spotkali się na jakiejś imprezie dobroczynnej. - Powoli przychodziła do siebie, złowieszcza ciemność rozpływała się. - Josh jest... był filantropem. - Zobaczyła, jak policjanci wymieniają się spojrzeniami, i nagle zdała sobie sprawę, że przyjechali tutaj nie tylko, żeby przekazać złe wieści, ale żeby wyciągnąć od niej informacje. - Zna ją pani? - Ona spotykała się z moim mężem, detektywie - powiedziała i pociągnęła nosem, opłakując męża, który jej nie kochał. - To nie sprzyja nawiązywaniu przyjaźni. - Potarła oczy i wyczuła bandaże ukryte pod rękawami bluzy. - Dziękuję, że przyszliście powiedzieć mi o mężu... Będę chciała go zobaczyć, jeśli to możliwe... ale zadajecie mi tyle pytań, a wspomnieliście, że to może być morderstwo, prawda? - Nie mamy jeszcze pewności. – Pytałaś, co się dzieje. Uznałem, że czas, żebyś się dowiedziała. Spoważniała. tajemnice, nie wiesz nawet, kim jestem? Gdyby nie pieniądze, rzuciłaby to. Dickie Ray miał czelność sugerować, że Sugar lubi sugestii, ot co! korpusach, poniżej piersi. Jeśli tak, sprawa zaraz wyjdzie na jaw.